Interview Diego: “Dit is voor mij het teken dat alles mogelijk is”

Diego is niet zomaar een deelnemer aan de Lentemarathon – maar hij is van plan de halve marathon in een race-rolstoel af te gaan leggen! Een enorme eer voor ons als organisatie om hem te mogen ontvangen natuurlijk, en reden genoeg om hem op te bellen voor een kort interview. Dit interview lees je hieronder!

Vertel ons eens iets over jezelf

Ik ben geboren in Spanje, waar ik op mijn achttiende een ongeluk had ik een zwembad. Dit tragische voorval eindigde in een dwarslaesie. Ik ben hierdoor spierfunctie vanaf mijn borst tot mijn tenen kwijt. Ik heb ook weinig controle meer over mijn handen en triceps, dus dagelijkse taken en ook de wissel naar een rolstoel waren niet eenvoudig. Ik heb een vol jaar in een ziekenhuis doorgebracht, in een revalidatietraject.

In 2014 ben ik naar Nederland verhuisd met mijn familie, wat altijd al het plan was. Daar heb ik mijn bachelor degree behaald op de TU Eindhoven en ben ik daarna doorgegaan met een master aan de TU Delft. Tot voor kort woonde ik in Breda, maar sinds kort woon ik met mijn broer in Amsterdam.

Was het lastig voor jou om de knop om te zetten en weer te gaan sporten na je ongeluk?

Helemaal niet. Ik was voor mijn ongeluk altijd al sportief en ik ben in mijn revalidatietraject al gaan sporten. Ik deed rolstoeltennis, tafeltennis, ik heb nog een tijdje zwemlessen gehad. Maar het was pas hier in Nederland dat ik echt begon na te denken over rolstoelracen (wheelen). In Breda was een club waar ik dat kon proberen, en die kans heb ik toen gepakt.

Ik sprokkelde wat geld bij elkaar, kocht de racerolstoel en ging trainen. In het begin ging dat nog om 2 keer per week, maar al snel ging ik elke dag wel trainen. Samen met mijn studie was het al snel een fulltime bezigheid geworden en ik vond het geweldig.

In het tweede jaar begon ik al internationaal aan wedstrijden mee te doen en de vijf jaar daarna heb ik overal in Europa wel wedstrijden gedaan: België, Nederland, Zwitserland, Spanje… Ik ben uiteindelijk zelfs gekwalificeerd voor het EK en uitgenodigd voor de Diamond League.

Voor mij liet dit zien dat ongeacht je tegenslagen, er altijd veel meer mogelijk is dan je denkt, als je er genoeg moeite in steekt. Voor mij was het uiteindelijke doel om de Paralympics te halen, maar het proces daar naartoe is tot nu ook al geweldig geweest.  

Hoe kwam jij bij de Lentemarathon terecht?

Nou, toen COVID-19 op zijn hoogtepunt was, moest ik mijn training onderbreken om niet besmet te raken. Mijn ademhalingssysteem functioneert op ongeveer 40% na het ongeluk, dus ik moest echt wegblijven van een infectie. Hiervoor kwam ik uit op de 100 en 200 meter, dus dat was inderdaad compleet iets anders dan ik nu wil doen. Ik ben naar manieren gaan zoeken waarop ik toch actief kon blijven en dat resulteerde in het idee om te gaan kijken naar een halve marathon. In de toekomst wil ik ook een hele marathon voltooien, maar nu is dit even voldoende.

Van huis uit ben jij een sprinter, toch?

Ja, dat klopt. Ik heb hiervoor altijd wedstrijden gedaan op de 100 en 200 meter. De voorbereiding is daardoor ook anders. Het is niet alsof al mijn jaren voorbereiding nu voor niks zijn geweest, want een aantal facetten kun je direct doorvertalen naar deze lange afstand, maar het vraagt wel een andere training. Ik ben niet meer voor 30 tot 45 minuten heel intensief bezig, maar ik ben nu voor een uur of langer op de weg te vinden.

Dat vereist ook wel een andere mindset, heb ik gemerkt. Ik ga nu niet meer naar de baan, maar ik train op de weg. De training zelf is langer en rustiger, ik merk dat ik daar nog steeds aan moet wennen, maar daar heb ik gelukkig nog een aantal maanden voor. Het verschil is dus zeker niet alleen maar fysiek, maar ook mentaal moet je een knop omzetten.

Zal er iemand met je mee rennen?

Mijn broer zal met mij mee rennen! Hij is zelf ook al jaren actief in het hardlopen, hij heeft een aantal weken geleden nog de marathon van Amsterdam gelopen. Hij zal met mij meelopen voor wanneer ik hulp nodig heb. Met hulp bedoel ik niet dat ik geduwd moet worden, maar voor wanneer ik bijvoorbeeld een lekke band krijg of iets dergelijks. Ik heb er vertrouwen in dat het niet nodig zal zijn, maar het is goed hem dichtbij te hebben.

Maar als jij met je broer loopt, is dat dan allemaal gezellig, of is er wel een beetje een broederrivaliteit?

Ik denk een beetje van allebei! Er is zeker een kleine rivaliteit, wij zijn immers ons hele leven al samen sportief geweest en dan ontstaat zoiets vanzelf. Hij is naast mijn broer ook mijn coach, dus hij kan me naar buiten sturen als ik een keer geen zin heb, of me dieper laten gaan dan ik zelf zou kunnen. Dus ik heb daar veel profijt van.

Heb je een bepaalde richttijd in je hoofd, of ben je al blij als je de streep zal halen?

Nou heb ik natuurlijk geen referentiepunt voor mezelf, maar ik ga voor 1,5 tot 2 uur. Dat is voor mij een mooi doel en ik heb er het volste vertrouwen in dat ik dat kan halen. Ik wil zo dicht mogelijk tegen die 1 uur en 30 minuten aankomen.

Hoe ziet de komende periode voor jou er uit? Heb je verder nog doelen?

Als alles goed gaat met deze halve marathon, waar ik wel van uit ga, ben ik van plan meer halve marathons te gaan aandoen. Als het weer in Nederland een beetje mooi blijft dan ben ik van plan deze trend wel door te zetten en om voor de zomer nog wel één of meerdere 10 kilometers, of halve marathons te voltooien. Het sprinten zal ik even laten voor wat het is komend jaar, omdat ik die switch niet snel genoeg kan maken om weer serieus mee te doen in de aankomende zomer.